بدون شک Street Fighter یکی از بزرگ‌ترین نام‌ها در سبک بازی‌های مبارزه‌ای است. آنقدر بزرگ که تعداد بسیاری از بازیکنندهها در سراسر جهان ساعت‌ها از وقت خود را به افزایش مهارت در مبارزات سریع و برق‌آسای این بازی اختصاص می‌دهند. دز سوی دیگر حریفی هر چند آرام‌تر اما محبوب قرار دارد؛ سری بازی‌های مبارزه‌ای Tekken که توسط نامکو تولید شده و عرضه می‌شوند و همواره تعداد بسیاری از بازیکنندهها در انتظار قسمت بعدی آن هستند. این دو در کنار Mortal Kombat و Soul Calibur، بدون شک پادشاهان بازی‌های مبارزه‌ای هستند و با هر نسخه خود، موفقیت خوبی را نیز تجربه می‌کنند. یکی از سیاست‌های کپکام که بسیار جواب داده و طرفداران زیادی دارد، ساخت آثار تلفیقی در سبک مبارزه‌ای است که در آن‌ها مبارزان و شخصیت‌های این شرکت در مقابل شخصیت‌هایی از شرکت‌های دیگر قرار می‌گیرند. از این جمله می‌توان مجموعه‌ی Marvel vs. Capcom و Tatsunoku vs. Capcom را نام برد. آخرین بازی کپکام در این زمینه، MvC3 هست که در سال گذشته عرضه شد و توانست مهمان بسیاری از حرفه‌ای‌های ژانر در کنار تازه‌کارها باشد. اما اثر پیش روی ما با آن اثر بسیار متفاوت است. SFxT بر خلاف MvC3 که جذب تازه‌کارها را هدف خود قرار داده بود، هدف دیگری دارد و سعی کرده تا رویای کهنه‌ی طرفداران حرفهای سبک مبارزه‌ای را رنگ واقعیت بخشد و شخصیت‌های واقع گرای سری تکن را در برابر شخصیت‌های سریع و رنگارنگ سری Street Fighter قرار دهد.
داستان از آنجا شروع می‌شود که جعبه‌ای مرموز و عجیب با نام پاندورا، در غالب شهاب سنگی عظیم، به زمین برخورد می‌کند. پس از مطالعاتی که دانشمندان سراسر دنیا روی این جعبه عجیب انجام می‌دهند، متوجه می‌شوند که پاندورا به درگیری‌هایی که در نزدیکیش روی می‌دهند واکنش نشان داده و روی مغز و تفکرات افراد تاثیر می‌گذارد. در سوی دیگر دو سازمان بزرگ دنیاهای Street Fighter و Tekken، یعنی Shadoloo و Mishima Zaibatsu، با خیال در اختیار گرفتن نیروی عظیم پاندورا، توجه خود را معطوف آن کرده و برای تصرف آن دست به کار می‌شوند. همین مورد موجب می‌شود که مبارزان دو دنیا با یک دیگر برخورد کرده و هر کس برای هدفی شخصی، راهی سفری برای تصاحب پاندورا شود. داستان بازی در دمو‌های CG خوبی روایت شده و خوشبختانه بر خلاف MvC3، شاهد دمو‌های CG در پایان بخش آرکید هر دو شخصت می‌شویم. البته شخصیت‌ها با یکدیگر در اینجا جفت شده و برای دیدن پایان آن‌ها، حتما باید با دو جفت (مثلا Juri و Bison) بازی را پشت سر بگذارید. هر جفت، یک Rival یا حریف دارند که در یکی از مبارزات پایانی بخش آرکید با آن ها روبرو می‌شوند. در این هنگام یک دموی همزمان نسبتا جالب و البته بی‌محتوا و پوچ پخش شده و عکس العمل دو تیم را نسبت به یکدیگر نشان می‌دهد. این سکانس‌ها با این که پوچ و بی معنی بوده، خوشبختانه یک نوع عنصر روایی و جالب به بازی می‌بخشند و گفتگو‌هایی که پس از پایان هر مبارزه در بخش آرکید نیز بین دو یار صورت میگیرد، موجب می‌شوند تا بازیکن هیچ‌گاه تصور نکند که به طور کامل از داستان خارج شده و همواره شناوری آن حس می‌شود؛ البته نباید انتظار داستانی گیرا چون MK و BlazBlue را داشته باشیم اما با این حال داستان بازی در مقایسه با بازی‌های مبارزه‌ای تلفیقی دیگر خوب است و اگر کمی انتظارات را از این بخش پایین بیاوریم، حتی می‌توانیم از دیالوگ‌های جالب شخصیت‌ها لذت ببریم.
بدون شک مهم‌ترین بخش هر بازی مبارزه‌ای، گیم پلی و مبارزات آن است و SFxT نیز در این بخش عالی عمل می‌کند. هسته و مغز گیم‌پلی، تقریبا همانی است که در بازی Super Street Fighter IV دیده بودیم و فقط مبارزان تکن به آن اضافه شده‌اند. در مرکز گیم پلی این عنوان، همچنان یک اثر مبارزه‌ای سریع و برق آسا مبتنی بر مهارت، فنون و چند ضرب‌ها وجود دارد. خوشبختانه نگرانی‌هایی که قبل از عرضه بازی در مورد شخصیت‌های تکن وجود داشت تقریبا بی مورد بوده و شاهد این هستیم که شخصیت‌های این عنوان به خوبی از دنیای سه بعدی، به دنیای دو و نیم بعدی وارد شده‌اند. اگرچه که بازی کردن با بعضی شخصیت‌ها چون Law ممکن است برای طرفداران تکن مشکل باشد اما پس از گذشت زمانی کوتاه و پس از عادت کردن به سیستم کنترلی بازی، مطمئنا این حس غربت (!) از میان خواهد رفت و متوجه می‌شویم که شخصیت‌های تکن نیز اگر بهتر از شخصیت‌های SF، ساخته نشده باشند، از آن‌ها کمتر نیز نیستند. با این حال بازی عناصر جدیدی دارد که به خوبی در گیم‌پلی تاثیر گذاشته و خوشبختانه موجب عمیق‌تر شدن مبارزات شده‌اند. مسابقات به صورت دو به دو و مشابه با بازی Tekken Tag Tournament دنبال می‌شوند، به این صورت که پس از خالی شدن نوار سلامتی یکی از مبارزان، مبارزه تمام می‌شود. این مهم موجب بخشیدن لایه‌ای استراتژی به بازی شده و بازیکن را مجبور می‌کند تا با استراتژی و شیوه خاص خود و استفاده مناسب از دو مبارز، برای پیروزی تلاش کند. یکی از خلاقانه‌ترین و بهترین المان‌هایی که در این بازی وجود دارد، سیستم الماس‌ها است که به خوبی در بازی گنجانده شده و حتی آن را عمیق‌تر می‌کند. شما می‌توانید بسته به سبک بازی خود (تهاجمی یا تدافعی) الماس‌های شخصیت خود را تنظیم کنید. هر شخصیت سه Slot برای الماس‌ها دارد که می‌توانید هر کدام از این Slotها را با الماس دلخواه خود پر کنید. همچنین تعداد و تنوع این الماس‌ها نیز بسیار شگفت انگیز است. همچنین المان‌های خوب دیگری چون پاندورا (شبیه به X-Factor در MvC3) یا Cross Assault (که طی مدت زمانی محدود اجازه می‌دهد دو شخصیت انتخاب شده با هم در صفحه مبارزه حضور داشته باشند) که همگی موجب افزایش عمق بازی شده‌اند نیز در بازی حضور موثر دارند. این المان‌ها همگی از نوار انرژی که مانند SSFIV در این بازی حضور دارد استفاده می‌کنند. همچنین نوعی میان‌بر برای اجرای کمبوهای بازی وجود دارد به این صورت که می‌توانید با اختصاص دادن دکمه‌ای خاص به یک کمبو و با فشردن آن، بدون نیاز به حفظ کردن آن کمبود شاهد اجرا شدن آن روی حریف نگون بخت باشید. البته این میان‌بر مجانی نیست و مقداری از نوار انرژی را کم می‌کند. همچنین کنترل شش دکمه‌ای نیز از سری تکن به این بازی آمده و هرکدام از دکمه‌های دسته به یک ضربه (مشت و لگد ضعیف، متوسط و محکم) تعلق دارند. خوشبختانه بر خلاف MvC3 که در بخش تک نفره بسیار ضعیف عمل کرد، SFxT در این بخش بهتر عمل کرده و علاوه بر مود آرکید، از بخش چالش‌ها نیز بهره می‌برد. این بخش به دو قسمت Trial و Mission تقسیم شده که در اولی باید حرکتی خاص را روی حریف اجرا کنید (مشابه بخش موجود در MvC3) و در دومی باید طبق شرایط خاصی، مبارزه را از حریفتان ببرید (مانند محدودیت در اجرای کمبو ها و ...). همچنین برخلاف MvC3 که در آموزش المان‌هایش بسیار ضعیف عمل می‌کرد، SFxT یک Tutorial مفصل دارد که به خوبی تمامی المان‌های بازی را به بازیکن آموزش داده و می‌تواند برای کسانی که در تورنمنت‌ها شرکت می‌کنند، همچون بهشت باشد. بخش بعدی Costumize است که در آن می‌توانید از ظاهر شخصیت‌ها (هرچند بسیار محدود) تا الماس‌ها، یک شخصیت را شخصی سازی کنید. بازی همچنین یک بخش آنلاین خوب دارد که متاسفانه قربانی لگ‌ها و باگ‌های فراوان آن شده است (این موضوع ربطی به سرعت اتصال ندارد). در بخش آنلاین بازی قسمت‌های معمول در کنار حالت‌هایی چون Scramble Battle و Endless Battle نیز هستند که چندان سرگرم کننده نبوده و با وجود مشکل لگ، تجربه این قسمت را چندان پیشنهاد نمی‌کنیم. همچنین بخشی برای تمرین با دوستتان به صورت آنلاین وجود دارد که در صورت نبود این همه لگ و تاخیر، می‌توانست راهی خوب برای تقویت مهارت‌ها باشد. با این حال بخش آفلاین بازی بسیار خوب و جذاب کار شده و مشابه MK، جه در حالت آفلاین و چه در حالت آنلاین، تا ۴ نفر می‌توانند با هم به رقابت بپردازند.
گرافیک بخشی است که SFxT در آن می‌درخشد. مدل‌های زنده و تپنده مبارزان در کنار پس زمینه‌های پویا و رنگارنگ همگی سبب شده‌اند تا با یک اثر عالی در زمینه گرافیک و جلوه‌های بصری روبرو باشیم. انیمیشن‌های مبارزان نیز بسیار نرم، روان و خوب کار شده و حس برخورد ضربه‌ها کاملا ملموس است. با این حال بر خلاف وعده سازندگان، هنوز حالت کمدی مانند چهره مبارزان وجود دارد و تنها در برخی موارد (مانند Kazuya) سازندگان تا حدی توانسته‌اند تا مدل‌ها را جدی‌تر طراحی کنند. پس زمینه‌های ده گانه بازی، بسیار تپنده و خوب کار شده‌اند و حتی شاهد مراحل چند طبقه با حضور شخصیت‌های بازی‌های کلاسیک و قدیمی کپکام (مشاهده محیطی مشابه با محیط‌های اثر به یاد ماندنی Dino Crisis خالی از لطف نیست) هستیم که بسیار خوب کار شده و ارزش گرافیکی بازی را به طور مثبتی بالا می‌برند. افکت‌های ضربات نیز بسیار خوب کار شده و به طور کلی کپکام در این زمینه حرفی برای گفتن باقی نگذاشته است.
|
موسیقی و صداگذاری بازی با این که هم سطح گرافیک آن نیست اما سریع، پرهیجان و البته ساده کار شده است. موسیقی‌های بازی گاهی بیش از حد ساده هستند و بازی‌باز را به یاد دوران خاطره انگیز کنسول‌های مستر سیستم و فامیکام می‌اندازند! با این حال برای یک اثر مبارزه‌ای مناسب و پر هیجانند. صداگذاری بازی نیز بسیار خوب و در سطح بالایی است. امکان انتخاب هر دو نوع صدای ژاپنی و انگلیسی برای هر مبارز به طور جداگانه کاری شایسته و قابل تقدیر است. اما ایراد عجیب این بخش به این بر می‌گردد که وقتی شما تیمی متشکل از دو مبارز با زبان‌های مختلف را انتخاب می‌کنید آن‌ها در کمال تعجب حرفهای یک دیگر را فهمیده و این سوال را برای بازیکن به وجود می‌آورد که این‌ها چگونه متوجه می‌شوند. اما این موضوع به طور کلی یک ایراد نیست و موجب کاهش ارزش‌های بازی نمی‌شود.
در نهایت SFxT اثری است جنجالی از شرکت کپکام؛ که خوشبختانه طرفداران هیچ‌کدام از این دو عنوان را ناامید نکرده و باز هم نشان می‌دهد که کپکام استاد ساخت بازی‌های مبارزه‌ای دو و نیم بعدی است. با این که سیاست‌های این شرکت دوست داشتنی چندان پسندیده نیست اما با تجربه این اثر می‌توان گفت که شایسته نیست که آن‌ها را به خاطر تصمیمات بعضا اشتباه و عجیبشان سرزنش کنیم (چه کسی است که فاجعه اخیر RE: ORC را فراموش کرده باشد؟).
با این حال این بازی اثری است بزرگ و شایسته احترام؛ و انجام آن به تمام طرفداران بازی‌های مبارزه‌ای و به خصوص طرفداران SF توصیه می‌شود.
برای بقیه مطلب به ادامه مطلب بروید.
منبع:سایت بازی نما
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند 
ورود
اعضا:
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: